VAKANTIE!!!!!!!!!!!!!!!

Zo! Na een flink vermoeiende dag met ook de nodige strubbelingen, ben ik er dan eindelijk! Ik ben op Curacao!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

De dag begon al vroeg, om half 6. Moest wel, want de SLM had graag dat wij ons om 8uur zouden begeven naar de incheckbalie. Is maar goed ook dat er ingecalculeerd was dat er wat mis kon gaan, want bij vertrek van huis bleek dat het gedurende de nacht FLINK had geregend boven Paramaribo. Hoe bedoel je grote regentijd? Dus toen we eindelijk op Pad van Wanica waren konden we tenminste een beetje doorrijden. Half 8 was ik op Zanderij. Ik direct bij de incheckbalies gaan wachten. Uiteindelijk bleek dit een prima keuze van mij. We weten allemaal dat Nederlanders overal vroeg zijn en vooraan staan. Nou, het moment dat we in de rij stonden omdat de incheckbalies open zouden gaan kwam het bericht dat het inchecksysteem eruit lag en we dus eventjes geduld moesten hebben. Toen gingen we twee balies open om mensen te laten inchecken. Moment dat deze twee personen geweest waren, ging eentje van ze weer dicht. Nou gelukkig was ik vooraan in die rij hoor. Want het systeem lag er nog steeds uit dus ze moesten handmatig inchecken. Ze konden ons dus ook geen stoel aanwijzen, want tja, dat zit ook in dat systeem. Dus we kregen gewoon een boarding pass en ze zeiden dat we bij het boarden maar konden gaan zitten waar we wilden. YES! Stoelendans!! Altijd al een keer willen doen na mijn jeugd. Daarna maar snel door de immigratie. ‘Woont u in Suriname?’, ‘Jawel meneer!’. Stempel en huppatee. Controle. Ik moest een kamer in met een mevrouw, ik dacht dat ze me zou fouilleren. Ze vroeg me alleen of ik wat op mijn lichaam had en dat was het! ‘Nee mevrouw, alleen een telefoon in mijn zak.’, ‘ok loop maar door’. Nou toen kwam ik bij de volgende controle, van de handbagage. Dit stelde niet meer voor dan even die tas open maken en een vriendelijk grapje met de MPer. Hij vroeg me of ik al moeder was, dus ik vroeg hem of ik er zo oud uit zag. Hij kon er wel om lachen, ik gelukkig ook. Ik was bij het inchecken aan de praat geraakt met die andere Nederlanders voorin die rij, Shannon en haar vriend. Dus in de wachtruimte (waar het wachten ook weer niet al te lang duurde omdat het inchecken zo lang duurde) zaten we ook maar vooraan. Des te eerder zijn we bij het vliegtuig toch. Natuurlijk eerst alle mensen in een rolstoel, moeilijk ter been, jullie weten wel. Nou en toen mocht de rest. Dringen dringen om door dat ene deurtje te gaan. Daar zeiden ze ons ja riemen, sieraden etc moesten af. Nou ja zeg, ik krijg me ketting niet eens af zonder een spiegel. Dus ik heb alleen mijn riem af gedaan. Niks aan de hand. Met mijn handbagage door de scanner ook niet. Toen stonden we buiten. Heb mij er even aan zitten vergapen dat het vliegtuig zo klein was. Tja vergeleken met de Boeing van KLM en SLM is dit een kleintje ja. Het liedje ‘busje komt zo’ kwam ook weer boven want we werden met een bus naar het vliegtuig gebracht in plaats van te lopen. Dit was omdat het regende, ik vond het al zo lief. Nou toen moesten we allemaal dringen om in het vliegtuig te gaan voor de befaamde stoelendans. Ik zat uiteindelijk achterin bij de vleugel, op 16A. Iedereen zat tegen kwart over 10, vond ik nog snel gezien het debacle met het inchecksysteem. Nou dan krijg je het praatje van de pursor die je welkom heet en daarna de gezagvoerder. Ik vond dit laatste praatje schokkend. Als ik op mijn ticket kijk, dan zag ik staan 10uur vertrek Paramaribo (ok het vliegveld ligt een uur van Paramaribo maar goed), en half 12 landen op Curacao. Komt die goeie man opeens omroepen dat we nog een tussenstop maken op Trinidad!?!?! Waar the hell staat dat op mijn ticket? Met ondoorzichtbare inkt ofzo? Echt weer typisch iets voor de SLM, weet ik ook weer direct waarom ik eigenlijk geen SLM vlieg. Wilde deze keer ook eigenlijk Insel Air maar SLM was een stuk goedkoper (wat dat betreft blijf ik Nederlander..). Dus iedereen vroeg volgens mij aan de bemanning waarom we opeens op Trinidad zouden landen. Tja dat wisten zij ook niet, dat hoorden zij ook pas vanmorgen. Nou ja, lekker is dat. Vooraf al vertraging dus, bovenop de vertraging door het inchecken. Gaat heerlijk. Tegen half 11 stegen we dan eindelijk op. Door die stoelendans had ik wel zeker een plek weten te veroveren bij het raam. Wel een mooi gezicht want de baan was nat dus de lucht van die motoren bliezen juist vooral dat water weg, wel een mooi gezicht. Na nog net geen anderhalf uur vliegen landden we alweer op de internationale luchthaven van Port of Spain, Trinidad. Zij hebben gewoon een slurf bij hun vliegtuigen!! Waarom moeten we in Suriname dan in godsnaam met de trap en lopen over de baan?? Ik moet wel zeggen, Trinidad is wel mooi van boven. Een beetje als Suriname maar dan wat minder bos en zij hebben wel strand. Nadat het vliegtuig bijgetankt en de overige passagiers aan boord waren stegen we ook weer op vanaf Trinidad. En tegen half 3 Surinaamse tijd landde we dan eindelijk op Hato International Airport. Toen we moesten keren om te landen kon je over de hele breedte van het eiland zien, echt een mooi gezicht (heb er een foto van,als het gelukt is). Ik ben weer op Curacao!! Na 6jaren! Veels en veels te lang. Ik moet zeggen, ik had gehoord dat Hato mooi was geworden maar nu heb ik het met mijn eigen ogen kunnen zien. Ze hebben ook een slurf, roltrappen echt vanalles. Dus na het dringen dringen uit het vliegtuig, door de slurf, met de roltrap naar de immigratiedienst. Wachten. Ik heb dit keer WEL een stempel gekregen! Nog meer stempels in mijn paspoort!!! Ik had ook redelijk snel mijn koffer. Tja en toen stond ik buiten. Curacao, daar ben ik dan. In me eentje, want ik zag niemand die me moest komen afhalen. Ik heb volgens mij een half uur staan wachten tot oom Jorge, tante Yvette en Javier me kwamen ophalen. Bleek dat ze al ik weet niet hoelang steeds heen en weer reden om steeds te horen dat de vertraging nog wat langer was. Maar eind goed, al goed. Ze hebben direct met me een beetje door de stad gereden, maar ik herken niet veel meer. Dat is mooi, kan ik alles opnieuw gaan ontdekken! Ze hebben me direct de museums al gewezen, zeer belangrijk. Daarna zijn we naar huis gegaan waar ik verwelkomd werd door mijn nichtje Tamar van bijna 5. Ze kent me helemaal niet maar ze hadden haar al gezegd dat tante Erienne zou komen, dus ze zei het al de hele dag. Ze was alleen een beetje verlegen maar aan het eind van de dag kwam ze wel al een beetje los. Talitha, mijn jongste nichtje is echt een schatje. Ze is 1,5, rent al op haar manier door dat huis en is echt een poppetje. Armin is een stoere jongen geworden met wat ik hem kan herinneren. Hij was 4 toen we hem zagen. Zijn gezicht is wel hetzelfde gebleven, alleen is hij langer geworden. Mijn grote neef Ito plaagt me nog steeds zoals altijd evenals mijn andere neef Jamiro. Ook Amorette en Thea, de vriendin van Ito, kwamen me verwelkomen. Is wel direct een thuis gevoel. Ik ben met Ito en Thea op een gegeven moment weg gegaan want Ito moest iets halen en bij mijn andere nicht Noemy brengen. Heb ik die ook direct gezien met haar twee kinderen Christally en Nathanael. Toen ik thuis kwam nog eventjes met tante Yvette en Amorette zitten kletsen terwijl mijn tante bezig was te koken. En tijdens het eten met Javier en Jamiro zitten kletsen over huizen en het feit dat alles zo duur is. Na het eten nog eventjes met tante Yvette gepraat en toen vond ik het eingelijk wel bedtijd geworden. Het is wel crowded in huis, dus even behelpen, maar op zich is het wel gezellig. Heb wel goed geslapen, al had ik het vreselijk koud door die airco dus daar moet ik nog even iets op verzinnen. En nu zit ik hier, half 8 Curacaose tijd, en half 2 in Nederland. Ik hoor de eerste kinderen al, gezien het feit dat mijn tante een daycare aan huis heeft. Dus ik zal straks wel zien hoe het er hier overdag aan toe gaat. Vast en zeker een gezellige boel! En zodra Ito wakker is gaan we zitten en bekijken wat ik wil zien en op stap. Maar eerst naar de bank! Want als ik iets zie moet ik wel wat kunnen kopen haha. Oja en en op nog geen 5min van het huis zit een McDonalds. Eigenlijk heel slecht, maar ik ben het Marlies verplicht om te gaan kijken hoe de prijzen hier zijn en of ze nog gekke dingen hebben die we in Nederland niet hebben. In Suriname hebben we al vanalles wat Nederland niet heeft, dus ik moet hier ook even bekijken.

Jullie kunnen snel en veel berichtjes van me verwachten wat ik hier allemaal uitspook!

Ayo!