Srefidensi

Vandaag, 25 november 2009 was het weer zover! De Onafhankelijkheidsdag van Suriname! Alweer 34jaar. Deze dag wordt in de Surinaamse volksmond ook wel Srefidensi Dey, of gewoon afgekort Srefidensi genoemd.

Eigenlijk wilde ik de parade zien, maar de mensen met wie ik mee reed die hielden de boel dusdanig op dat ik uiteindelijk de hele parade heb gemist. Wel jammer want ik heb het wel op tv gezien, en dat zag er mooi uit.

Nou ja, uiteindelijk was ik half 12 in de stad. Ik had Chaim gesmst omdat ik hem ook wilde zien in de stad. Nou ja, hem. Eigenlijk zijn vriendin wilde ontmoeten haha. Dat uiteindelijk gedaan en toen een beetje kraampjes gaan kijken. Alleen beetje jammer dat bijna iedereen hetzelfde verkocht. Niet echt variatie dus. Maar goed, kraampjes kijken is altijd leuk. Gewoon kijken kijken maar zeer weinig kopen. Oh hoe Nederlands! We hebben daarna bbq kip met patat gekocht en hebben dar bij Alegria zitten eten. Nee Ryan, jouw bbq kip is lekkerder. En ja dat was een hint.

Tegenover Alegria (Keizerstraat) zit de McDonalds. Dus daar zijn we een vanille cone met chocolade dip gaan eten. En nog voor we buiten waren, kregen we allebei baldadig buikpijn. Ik had het zelfs zo erg dat ik het gevoel had alsof ik moest gaan braken. Die weg naar die auto was ver! Uiteindelijk heb ik 2 uurtjes gerust waarna mijn buik wel een beetje was gekalmeerd. Maar dat was echt niks zeg. Het heeft wel mijn dag een beetje verpest. Weet niet precies wat het nou was. Of het die patat kip was of toch dat ijsje. Terugkijkend kan het ook dat zuurzaksap zijn geweest. Was een andere dan ik gewend was, dus misschien is dat het wel. Gelukkig is het nu voorbij. Maar het kraampjes kijken was leuk. Ok die regen van een kwartier was ook maar niks. Aan de andere kant, het regent elk jaar op Srefidensi, dus eigenlijk is het een beetje normaal geworden.

Toen kwam een beetje de schrik van de dag. Crystal, Chesron’s zusje was kwijt. Ja kwijt. Ze was met ons naar de stad gegaan en daar met haar nichten gaan wandelen. Tot we te horen kregen dat de nichten al thuis waren, maar er geen spoor was van Crystal. Dus wij togen weer richting de stad om haar te gaan zoeken. Nu zullen jullie denken ‘waarom bel je niet gewoon?’. Maar haar telefoon was afgepakt in verband met wat andere zaken. Maar ja, hoe ga je 1 persoon vinden in al die drukte! We belden mensen om te vragen uit te kijken naar haar en ook zelf actief zoeken. Uiteindelijk was ze kwart voor 11 thuis. Ze had haar nichtjes op de bus gezet met de mededeling dat ze zelf ‘nog even ging wandelen’. Nou ja, dat wandelingetje is haar duur komen te staan. Maar goed. Een kind van 15 hoort ook niet zo laat op straat. Ok nou ja, 7uur ofzo is niet laat, maar tegen die tijd komt het gespuis op straat en daar hoort zij gewoonweg niet bij! Maar gelukkig eind goed al goed!

Volgend jaar is het alweer 35jaar onafhankelijkheid. Dat zal natuurlijk wel groots gevierd worden. Ik vraag me alleen af in hoeverre Suriname er nou echt op vooruit is gegaan in al die jaren. Bedoel, er is nog steeds geen geld, op bepaalde vlakken is het hier gewoon echt achtergesteld. Maar de Assemblee leden boeren prima. Ze vullen hun zakken, delen grond uit alsof het taart is. En de bevolking heeft het moeilijk. Dus ja, dan denk ik dat ze wellicht beter nog even een kolonie of iets dergelijks (Nederlandse Antillen model) hadden kunnen blijven. En dan zichzelf opbouwen alvorens ze de onafhankelijkheid uitroepen. Het was te snel. Veel mensen beamen dat. Maar goed, dat is een heel andere tori. Andere keer hoor!