Spanning en sensatie

Zo mensen, het is hoog tijd voor een nieuwe torie op mijn weblog.

Allereerst een update wat betreft mijn werksituatie. Ik heb afgelopen maandag 18 januari mijn contract getekend. Het is nu wachten tot meneer Sidoel (directeur van het Directoraat Cultuur) zijn krabbeltje heeft gezet. Deze dag ben ik ook $150 gaan storten bij de Centrale Bank (wel een gedoe, want je moet steeds naar een ander loket en wachten) om vervolgens naar de Vreemdelingenpolitie te gaan. Hier zou mijn geduld echt op de proef worden gesteld. Dit keer zelfs meer dan februari vorig jaar. Het heeft me deze keer welgeteld 2uren gekost om mijn papieren in te dienen. Ik begon heel optimistisch want er was buiten geen rij. Vorig jaar begon het wachten buiten al. Maar natuurlijk, schijn bedriegt. Dit maal was de rij binnen! Ik was al snel langs het eerste tafeltje, maar toen begon het. Er was maar 1 dame achter die balie waardoor het al langzaam zou gaan. Dat had ik al voorzien. Maar dat het ZO langzaam zou gaan had zelfs ik niet kunnen verwachten. Ze hoefde alleen te controleren of alle papieren er waren, mij een document te laten invullen en ondertekenen en een papiertje uit te schrijven. Maar toch presteerde deze mevrouw het om 2 mensen te helpen in een half uur. Maar goed, uiteindelijk is het me toch gelukt om mijn papieren in te dienen. Nu is het afwachten of alles op tijd klaar zal zijn. Zal wel niet, maar zolang ik maar niet illegaal ben.

Ik begin op 1februari met werken. Ik ga werken op het museumdepot te Zorg en Hoop. Ik zal daar zo’n beetje de dagelijkse leiding krijgen. De mensen daar in het gareel proberen te houden. Het is een beetje een vrijgevochten boel daar. Mensen komen maar gewoon laat, want ja, er is toch geen controle dus wat maakt het uit? Dus ik ga proberen een beetje structuur daar aan te brengen. Verder weet ik nog niet wat ik ga doen, dat hoor ik op mijn eerste werkdag. Diezelfde week komt er ook een stagiaire van de Reinwardt, ben erg benieuwd naar haar en hoe ze het gaat doen.

Wat ik verder nog moet doen om aan het werk te kunnen is een werkvergunning aanvragen en een bankrekening openen. Die werkvergunning kan ik pas doen als ik een kopie heb van mijn contract en een werkgeversverklaring. En die bankrekening is hopelijk snel gedaan. Ik denk dat het gewoon DSB gaat worden. En nee niet de Dirk Scheringa Bank, maar De Surinaamsche Bank. Hopelijk blijft die wel overeind.

Momenteel ben ik al een beetje aan het helpen op het depot. Er liggen namelijk nog een aantal hoge stapels kranten die nagekeken moeten worden op culturele artikelen (maar ook andere indien interessant voor het museum). Dit doe ik nu. Neem elke dag een mooie stapel en zit urenlang achter elkaar te kijken, te knippen en de data erop te schrijven. Goed, ik krijg er dan wel geen geld voor, maar ze zijn daar blij en ik heb bezigheid.

Verder heb ik deze keer toch nog wel iets spannends mee gemaakt. Een paar dagen terug werd ik naar huis gebracht. En precies op het kruispunt Johannes Mungrastraat/Kolonistenweg (voor de kenners onder ons, en vlakbij waar ik logeer) gaat het mis. We trekken op om over te steken en we horen een hard geluid. Net alsof iemand met piepende banden optrekt. We kijken allebei om omdat we denken dat het 1 of andere idioot is. Totdat we merken dat die auto niet meer meestuurt. Die man die roept ‘zet die wagen aan de kant, dat wiel!’ werkte eigenlijk ook wel. In een reflex wordt er op de remmen getrapt en staan we net over het kruispunt stil. We rollen de wagen aan de kant waar die man die naar ons geroepen had snel komt aangerend. Hij kijkt achter het wiel en constateert waar we al bang voor waren. De brackett (volgens mij die as, dat ding tussen die 2 wielen) is gebroken. Geen idee hoe dat nou weer kan. Die linkerkant was zwak, die moest vervangen worden was bij de keuring gezegd. Maar het is juist die andere kant die stuk is gegaan, dus we staan voor een raadsel. Daarna gelijk de vader van de jongen die me thuis bracht gebeld. Hij heeft een sleepwagen gebeld. Ik had helaas geen camera bij me dus foto’s ervan heb ik niet. Het was wel tof, heb ik ook eens gezien dat een auto echt gesleept gaat worden. Die auto is momenteel niet bruikbaar. En ik had eigenlijk willen vragen of ik mocht rijden. En gelukkig besloot ik om het niet te doen want ik zou echt in paniek zijn geraakt als ik reed en dit gebeurde. En gelukkig trokken we op uit stilstand, want als we gewoon reden, hetzij 40 km/h of 70 km/h, het had heel anders kunnen aflopen. Van lichtgewond naar zwaargewond tot eventueel zelfs dood. We hebben echt geluk gehad!

Ik hoop snel weer wat te kunnen posten. Ik wacht tot ik wat mee maak!