Time to go home

Zaterdag was een beetje gekke dag. De laatste dag in Denia. We waren allemaal tegen 8uur in de ochtend opgestaan. Moest nog genoeg gedaan worden. Ik ben snel even naar de LIDL geweest om flan te kopen voor mijn vader. Bij terug komst direct de auto in de garage gezet. De accu zou afgekoppeld worden zodra de motor afgekoeld was. Tante Ivonne was inmiddels bezig om alle lakens van de bedden te wassen. Zo zou alles schoon zijn als we weg gingen. Ik heb in die tijd nog mijn koffer verder geperfectioneerd. We hebben brood gegeten en de koelkast leeg gemaakt. Tegen kwart voor 1 zouden we dan vertrekken. Alle koffers (opa en oma gingen met 2 extra terug!!) en de rolstoel gingen maar net in de auto. Margareth en Fred waren gekomen om afscheid van ons te nemen. Wel gek dat ik hun nooit meer ga zien. Mensen die me al vanaf mijn geboorte elke zomer zien in dat huis, die me hebben zien opgroeien. Na het afscheid (zonder tranen) zijn we in de auto gestapt. Zoals elke keer kijk ik achterom het moment dat we het pad afrijden, kijkend naar het huis. En alsnog is het nog niet ingezonken dat ik er niet meer ga komen. Tot op dit moment nog niet. De reis naar Valencia verliep voorspoedig. De auto werd afgeleverd bij Centauro en een busje van dat bedrijf bracht ons naar het vliegveld. Het was inmiddels kwart over 2. Tegen half 3 waren we ingechecked en konden we door de bagage controle. Vervolgens konden we nog net even wat drinken en naar de wc. We mochten als eerste inchecken aangezien oma in een rolstoel zat. Zaten weer op de 2e rij. Dit maal mocht ik bij het raam. Alhoewel, had geruild met opa. De vlucht verliep voorspoedig en iets te vroeg landden we weer op Schiphol. Vervolgens mochten we als laatste het vliegtuig verlaten (oma’s rolstoel moest uit het ruim komen) en liepen we rustig richting de bagageband met nog een pitstop bij de toiletten. Toen we eenmaal bij de bagageband aankwamen zagen we al direct 3 van onze koffers voorbij komen. Laat inchecken heeft zo zijn voordelen. De andere 2 kwamen snel erna en we stonden buiten waar mijn vader en oom Ramon ons stonden op te wachten. Dit was het dan. Einde Spanje….