Nederland of Suriname?

Nu ik toch in een droombui ben, zal ik even de voor en tegen van deze beide landen op een rijtje zetten. Ik heb al vaker gezegd dat het afscheid van mij van dit prachtige land in januari zeer moeilijk zal gaan. Ik ben nu 2,5 maand hier, en ik vind het heerlijk. Aan de ene kant zou ik zeggen van ‘emigreren die handel als ik klaar ben met school’, maar aan de andere kant denk ik van ‘no way!!’.

Suriname heeft uiteraard een tropisch klimaat. Heerlijk, vaak een zonnetje, uiteraard ook regen. De natuur is prachtig. Zodra je de stad uit bent, of aan de Ringweg, zie je bos zover je kan kijken. Dat heb je in Nederland niet. Ook het weer niet. Het weer zit in Nederland vaker tegen dan mee.

Aan de andere kant, ik studeer nu. Het werk dat ik later kan gaan krijgen, wordt hier gewoonweg slecht betaald. Wat zeg ik: eigenlijk wordt iedereen (behalve doctoren, tandartsen, dat soort beroepen) slecht betaald. Ik ben toch echt niet van plan om nu 4jaar lang te studeren om later voor een hongerloontje te werken. Dat is in Nederland wel anders!

Bovendien is er wel meer slecht geregeld hier. Als ik zie dat je hier gewoon eigenlijk geen eigen huisarts kan hebben tenzij je particulier gaat (wat de meeste mensen dus niet kunnen betalen), terwijl je in Nederland in ieder geval een basisverzekering moet hebben.

En als belangrijkste: ik heb Jeffrey, mijn familie en mijn vrienden in Nederland. Maar wie weet, misschien ga ik ooit nog emigreren naar Suriname. Maar dan wil ik wel met mijn euro’s hierheen komen, anders dan is een goed leventje niet verzekerd. Echt jammer dat de mensen hier zo moeten lijden. Het land is zo rijk aan grondstoffen, maar die regering hier verpest gewoon het hele land. Het geld blijft bij de regering. Zolang de leden van de Nationale Assemblee hun geld maar krijgen, de pot op met de rest van het land. Maar men vergeet, het is de bevolking die een land groot maakt, en niet de regering.

En Charla, ik ben je commentaar op mijn allereerste post niet vergeten. Ik kan Curaçao nooit vergeten. Nederland zal altijd mijn eerste vaderland blijven. Het is de plek waar ik geboren en getogen ben, dat kan ik nooit verloochenen. Alhoewel, als mensen mij hier een blanke (of in het Sranan: een bakra) noemen, dan ga ik er wel tegenin. Ik ben geen blanke, dat ben ik nooit geweest. Ik ben allochtoon (aangezien mijn beide ouders dat zijn) and I’m proud of it. Ik voel me ook in alledrie de landen thuis (oké Curaçao is officieel geen land maar jullie begrijpen me wel). Maar aan de andere kant ook weer niet. Op Curacao en Suriname pas ik er toch niet helemaal bij omdat ik de lokale taal niet spreek, en in Nederland niet omdat ik een iets donkere kleur heb dan een blanke hoort te hebben. Maar ik ben een dogla (als ik het goed schrijf, zo zeg je het wel) zoals ze dat zo mooi noemen: een dubbelbloed. Ik heb meerdere afkomsten, en dat is toch goed? Culturen komen samen, er komen steeds meer dubbelbloeden. Men ziet het overal. Suriname is een verzamelpot van allerlei culturen, die goed met elkaar samenleven. Dan heb ik toch nergens om mij voor te schamen?