Fort Zeelandia

Hallo meine liebe leute (zoals mijn oud-docente Leontine van Meijer zou zeggen),

Hier in Switi Sranang gaat alles prima. Ik heb de woensdag heerlijk relaxed doorgebracht. Ok dit zeg ik eigenlijk omdat ik me gewoonweg niet echt goed kan herinneren wat ik gisteren nou heb gedaan, zo relaxed was het!

Donderdag was een ander verhaal. Ada had mij woensdagavond gebeld, en omdat ze op Fort Zeelandia zou zijn heb ik afgesproken dat ik daar wel eventjes langs zou gaan dan. Dus ik ging vol goede moed op donderdagochtend om 10uur richting Fort Zeelandia. Was de weg ter hoogte van de Palmentuin gewoon afgezet. Dus ik dacht echt van ‘wat the ..’, want wist ik veel waarom het afgesloten was. Dus ik heb even met de ME’er gepraat die er op wacht stond. En wat was het probleem nou, president Venetiaan zou zijn jaarrede geven. Zeg maar de Troonrede van Suriname. Maar waarom het hele boeltje nou afgezet moest worden is mij nog een raadsel. Ze zijn zeker bang dat iemand hem wil vermoorden ofzo. Schijnt dat de beveiliging nog nooit zo streng is geweest. Weer iets nieuws dus. Ik mocht er wel doorheen, als ik een pasje had van waar ik moest zijn. Maar als ik telefonisch een afspraak maak, dan hoe krijg ik een pasje? Kon ik deze sociale meneer ook niet aan zijn verstand brengen. Ik moest maar na 12uur terug komen dan zou het open zijn. Dus ik ben onverrichte zaken maar weer naar huis gegaan.

Om half 1 ben ik nog een poging gaan wagen. En nog steeds was de weg afgesloten. Dus ik tegen die ME’er van dat hij had gezegd dat het dan al open zou zijn. Nu beweerde hij dat hij 1uur had gezegd. Ik ben toch niet doof? Maar het was inmiddels kwart voor 1, dus ik besloot om een kwartier te wachten tot de blokkade opgeheven was. Want ik had Ada inmiddels ook gebeld om te vragen of ze nog op het Fort zou zijn en zij vertelde me dat het aan de andere kant (de Waterkant) inmiddels al wel weer open was. Dus ik had ook de keuze om dat ik om de gehele Palmentuin moest lopen om dan het terrein via de andere kant binnen te gaan. Dit trok mij niet zo aan dus ik besloot om maar gewoon te wachten. Die ME’er wilde wel aardig wat van me weten. Waar ik woonde, wat ik op het Fort ging doen, of ik al naar het binnenland was geweest, wat mijn naam dan wel niet was. En ik wilde hem niet al teveel informatie geven, en zeker mijn naam niet, waarop hij vroeg of mijn naam dan duur was. Dus ik heb heel vervelend het antwoord geven ‘niet voor mij, maar k weet niet voor anderen’. Hij staat zelf op wacht bij het Kabinet van de President. Helaas voor mij op de route naar Fort Zeelandia. Vervolgens heeft mij me toch wel doorgelaten. Dus ik naar Fort Zeelandia. Buiten kwam ik Hilde nog tegen. Voor de mensen die mijn blog nog niet volgden in 2007, dit is de educator van Fort Zeelandia. Ik heb haar mijn telefoonnummer gekregen, misschien dat ik nog wat voor het Fort kan doen. Eenmaal bij het Fort herkende men mij nog waardoor ik gewoon door kon lopen. Wat zijn connecties toch handig! Ada en Jenny (een vrouw van de Reinwardt Academie die ook dit jaar afgestudeerd is) waren aan het werk in de apotheek. Er komt hier een nieuwe vitrine (al is het nog niet helemaal zeker waar dat geld vandaan gaat komen) dus de vitrine moet leeg gemaakt worden. Alles netjes schoongemaakt en ingepakt, wachtend op de nieuwe opstelling. Heb even gezellig met hun zitten praten. Tot mijn pech kwam meneer Tilborg ook nog de apotheek in. Die me bijna een brasa wilde geven, welke ik heb kunnen ontwijken. Meneer Tilborg kon mijn opa zijn, en volgens mij vind hij me wel leuk. Want hij komt me steeds vertellen dat hij alles onthoud wat ik zeg en blabla. Gelukkig voor mij ging hij ook snel weer weg. Om half 3 ben ik naar het Nola Hatterman Instituut gegaan. Purcy, de depotbeheerder van het Surinaams Museum, heeft deze zomer ontslag genomen en is nu docent op het Nola Hatterman Instituut. Het Nola Hatterman Instituut is zeg maar de kunstopleiding in Suriname. Het is gelegen naast Fort Zeelandia, wat natuurlijk weer prachtig is. Ik heb daar Purcy opgezocht en hem zijn versgebrande gemengde noten gegeven. Hij was er ontzettend blij mee. Heb daar ook Rinaldo Klas ontmoet. Dat is één van de grote kunstenaars van Suriname. Een best aardige man. Op mijn weg terug naar huis kwam ik langs het Kabinet van de President. En drie keer raden wie ook daar stond. Juist, die ME’er. Hij kwam weer met dat gezeur dat hij mijn naam wilde weten. Dus heb hem gezegd te blijven hopen, misschien heeft hij ooit nog geluk. Of hij me niet naar huis moest brengen. Nou uhm, liever niet? Punt 1: lopen is gezond, en punt 2: ik neem toch aan dat hij op zijn plek moet blijven en niet meisjes naar huis moet brengen. Dat kan ook echt alleen maar hier!

Vandaag was nog een bijzondere dag. Het is vandaag 1 oktober! Dat wil zeggen dat er heel veel scholen begonnen zijn vandaag. Sowieso de lagere scholen en ook een aantal middelbare scholen. Vandaag was de dag dat Matthew, het broertje van Stefan, naar de 1e klas ging. 1e klas wil zeggen groep 3. Dus hij is geen kleuter meer, hij gaat leren nu! Zijn eerste dag op de Christiaan Davidschool, en hij vond het ontzettend leuk. Woensdag hebben we trouwens saoto soep gegeten, was weer heerlijk. En vandaag had zijn moeder Chinese vermicelli met een bladgroente die ik nog niet helemaal kon thuisbrengen gemaakt.

Oja, trouwens nog nieuws op werkgebied. Ik kreeg woensdagavond (nou ja, heb het al eerder gekregen maar ik las het pas toen) een email van Humphrey. Er stond in dat hij nog geen bericht heeft ontvangen van UTSN (subsidiegever) en dat ik Berry en Astrid moet contacten. Berry en Astrid zitten hier in de beheerstichting Wan Mëni die de belangen van het museum behartigd. Toeval wilde dat ik vanmorgen een belletje kreeg van Berry. Ze zijn bezig om komend weekend naar Pikin Slee te gaan, wat ook in het mailtje van Humphrey stond. Maar ik heb Berry gezegd dat ik niet mee ga op deze trip. Ik vind het te kort dag om nog vanalles te regelen om dit weekend weg te gaan. En ook had ik Humphrey allang gezegd dat ik eerst een gesprek met Berry en/of Astrid wilde voordat ik zou beginnen. Hoe moet ik met iets beginnen als ik niet weet hoe de situatie hier is? Ok Humphrey heeft me wel net één en ander gezegd toen ik hem in Utrecht ontmoette, maar dat heeft hij dus niet naar hier doorgegeven. En hij belde me vandaag, dus dat zou betekenen dat ik morgenochtend aan de Saramaccastraat moet staan? Zonder contract of salarisaanbod? Ik had Humphrey dat ook al gezegd, en hij zegt steeds dat hij op UTSN moet wachten. Wat hij nou precies van UTSN wil weet ik ook niet. Ik zal hem maar eens mailen. Want ik vind het niet leuk om dit op deze manier te moeten doen, maar ik hoop dat zij ook begrijpen dat ik ook eerst wat zekerheid wil hebben, en wat zwart op wit wil hebben staan. Als er iets gebeurd dan heb ik wettelijk gezien geen poot om op te staan. Ada was het wel met mij eens, dat ik ook aan mezelf moet denken. Ik wil ze graag helpen, ik wil graag weer naar Pikin Slee gaan en voor ze werken. Maar nu ben ik afgestudeerd en wil ik er ook graag geld voor krijgen. En zolang ik niet weet hoe dat in elkaar zit wil ik liever niks doen. Klinkt heel bot en spastisch, ik weet het, maar ik ga niet mijn tijd in iets steken en er vervolgens niks voor krijgen. Dan kan ik bij wijze van spreken ook gewoon op mijn bed liggen met mijn ipod. Dus ik denk dat ik Humphrey en Berry maar ga mailen om ze dit mede te delen, kijken of ze echt nog niks gehoord hebben van UTSN. Bedoel ik heb Humphrey bijna een maand geleden gesproken, ik zeur continue of hij nog niks gehoord heeft, dus mijn schuld is het niet. Wordt nog vervolgd dus…

Bosi’s en brasa’s uit Suriname!