Stoelmanseiland: the place to be!

Het was zaterdagochtend om 8uur verzamelen op vliegveld Zorg en Hoop. Gelukkig voor mij is het dichtbij. Dus ik heb ’s morgens de laatste dingen ingepakt. Toen in de taxi naar het vliegveld (hoe scheef voor dat stukkie?). Waar begin ik aan? Waar heb ik me ingestort? Ik stond daar, ken niemand. Gelukkig kwam Max Chin A Sen om me wegwijs te maken. Daar heb ik Ton ontmoet, die ging ook mee. En ik maak kennis en zeg tegen hem ‘jou ken ik volgens mij van Oase’. En ja hoor, hij zat altijd met zijn gezin aan de andere kant van het zwembad. Later kennis gemaakt met Josta, Amara en Nathalie. Leuke groep om een week mee op te trekken. Na het inchecken gingen we net een Cessna richting Stoelmanseiland. Was minder ver vliegen dan ik gedacht had. Slechts 45minuten. Uitzicht viel wat tegen door de bewolking. We landden op een voetbalveld. Mja, wat wil je op een eiland? Na een kort misverstand, het huis was dubbel geboekt, zijn we eten gaan koken. Rijst met kip, mjammie! Na de hangmatten en klamboe’s opgehangen te hebben zijn we even gaan zwemmen. Tja, we moeten het toch even uitproberen. Zwemmen in de Marowijnerivier, kan ik nu aan mijn lijstje toevoegen. Zieke shit! Om 3uur kwamen de vrijwilligers die ons bij dit project zouden helpen. Ze moesten gebriefd worden. Dacht dat ik zowat in slaap viel. Josta moest alles zo uitgebreid en vaak uitleggen dat ik bijna weg dommelde. Toen zijn we de dorpen hier in gegaan, Stoelmanseiland en KW (vraag me niet waar dat voor staat, dat weet ik niet). Sommige mensen hebben echt begeleiding nodig terwijl anderen het redelijk goed doen. ’s Avonds hebben we als avondeten brood gegeten. Zelfs dat was een nieuwe ervaring voor me, had ik nog nooit gedaan. Daarna hebben we gebaad in de rivier!! Wat ik hier in Suriname allemaal niet meemaak zeg. Echt een ervaring. Toen hebben we even geborreld en de volgende dag besproken. De volgende nieuwe ervaring is het slapen in een hangmat. Weet je hoe moeilijk het is je stand te vinden in een hangmat? Met de klamboe had ik geen moeite, voor mij leek het meer op een tent. En toch heb ik redelijk goed geslapen.

Om half 8 moesten we zondag opstaan. Had er totaal geen moeite mee. Om half 9 kwamen alle vrijwilligers bij ons huis. Daar kregen ze hun klembord en werden wij supervisors gebriefd. Toen in de boot met zijn allen met onze bootsman Michael. Ik ben in de dorpen Atimesikampoe, Omoialawakampoe, Totojokampoe, Dimpaikampoe en Belikampoe geweest. Moet zeggen dat het maar goed is dat er supervisors zijn. Zal ook wel zijn dat we net beginnen, maar het is toch lastig voor sommige mensen. Dan vergeten ze hokjes in te vullen ofzo. Het zitten in een korjaal viel me toch mee. Al is het zo dat als je er lang in moet zitten je kont pijn gaat doen. Het is en blijft toch hout.

Maandag zijn we richting Gakaba gegaan. We zijn dus ’s morgens eerst naar Gakaba gevaren, dat is zeg maar 45minuten varen. In Gakaba heb je vanaf de heuvel een prachtig uitzicht over de baai of wat het ook is. We hebben hier ook veel klamboe’s geïmpregneerd. Dat is namelijk onze taak. Vorig jaar zijn er klamboe’s uitgedeeld. En in deze klamboe’s zit een medicijn dat dus muskieten doodt. Maar als je de klamboe vaker dan 20 keer wast, is dit medicijn eruit en moet het opnieuw geïmpregneerd worden. Onze taak was de mensen in de dorpen te interviewen om erachter te komen wanneer ze de klamboe hebben gehad en hoe vaak ze het wassen in een maand. Maar ja, wij supervisors spreken geen Aukaans (Amara wel Sranantongo, maar Aukaans is net iets anders), dus we hebben onze mensen nodig. We zijn ook goudzoekers tegengekomen. Ben ook in Texacokampoe geweest. En nee dat is niet een dorp wat van Texaco is. Daar was er een schattig jongetje, Fabi, dat het hele dorp achter me aan liep. Na een lange dag werken weer in de boot richting Stoelmanseiland. Eenmaal thuis bami gegeten. Wel lastig om te douchen nu er geen water en elektriciteit is. We moeten dus water uit de ton halen en dan met een beker/bakje het over ons hoofd gooien. Wc doorspoelen idem dito. Heel primitief dus. Maar wel leuk!

Dinsdag gingen we naar Poeketi! De andere kant op, de Tapanahonyrivier. Dat is dus een zit in die boot van iets van anderhalf uur. Hier konden we de sula’s zien. Een sula is een stroomversnelling van het water. Echt machtig om te zien. Ik ben alleen niet dichtbij gegaan, want ik had mijn patta’s aan. En je moest een stukje door het water, en dan zouden ze nat worden. Mja, ik ben een mietje ik weet het. Frank gaf me alleen maar complimenten. Of ik ook geen complimenten voor hem had. Ehm, nee? Whatever hoor. Ik bemoei me niet met dat soort dingen. Bovendien was hij echt ontzettend lelijk. Wel hard gewerkt vandaag. Dus we hebben onszelf beloond met een zwempartijtje in de Marowijnerivier!

Woensdag waren we maar met drie supervisors. Ton heeft ons helaas verlaten. Hij had morgen een afspraak in de stad dus hij moest terug. Erg jammer, want hij is ontzettend gezellig.Vandaag gingen we richting Tabiki. Nadat Vanessa ontslagen was. Mja, ze deed ook ontzettend weinig en ze straalde gewoon uit dat ze eigenlijk niet wilde. Dan is het pech hebben. En ook de dorpen ertussen gedaan. Eenmaal weer terug kennisgemaakt met onze nieuwe matti voor 2 dagen, Bert. En het toeval wil dat hij ook uit Leusden komt. Hij woont ergens bij de Doornseweg, zeg maar de buurt voor de rijkeren. Nou geef mij Leusden-Centrum hoor! Dat Vanessa ontslagen is heeft wel geholpen, want iedereen had harstikke veel gedaan vandaag. In één van de dorpen was een ongeval gebeurd. Mannen waren bezig een boom te zagen toen die boom omviel en op één van de mannen viel. Je hoeft niet te raden dat die op slag dood was. Wel indrukwekkend, want wij waren vlak erna in dat dorp en je voelde en zag gewoon hoe die mensen intens rouwden. ’s Avonds gezellig tori zitten praten en Bert uitgelegd wat nou de bedoeling is, wat zijn taak is en hoe het invulformulier werkt. En toen weer lekker vroeg naar bed gegaan. Dat is het voordeel van geen licht hebben. Bovendien maakt die natuur en de zon je loom, dus je wordt sneller moe. No spang, lekker in mijn hangmat hang!

Eigenlijk kun je zeggen dat we donderdag overal geweest zijn. Richting Tabiki, de Lawarivier op. Volgens mij is het inderdaad zowat overal. We hadden op een aantal plaatsen mensen afgezet, toen wij naar Gran Santi gingen. Een klein kampje aan de rivier. Wel grappig, want Michael zei ‘kijk, en dat is nou Frans-Guyana. Willen jullie erheen?’ Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Dus wij (lees: Michael, Amara, zuster Eugunie, Nathalie, Nigel en ik) in het korjaal naar de overkant. Een vrolijk ‘bonjour!’ toen we voet aan wal zetten. Wat jammer nou dat ik niet beter opgelet heb bij Frans op school. En dat ik het er zo snel uitgegooid heb. Achja, we kunnen niet alles hebben. Toen we weer terug waren op Stoelmanseiland lekker gebaad in de rivier gevolgd door een heerlijke maaltijd van kerriekip. Om onze laatste avond goed af te sluiten zijn we ‘s avonds wat gaan drinken in het cafe. We hadden Michael ook uitgenodigd, maar toen hij zag dat Josta er ook was, bleef hij mooi buiten! Mietje hoor. Je bent toch niet bang voor haar? Ach, een mooie afsluiting van een mooie week toch?

Vrijdag hebben we na het ontbijt al onze spullen opgeruimd en ingepakt. Toch raar om nu weer weg te gaan. Eigenlijk zou ik het niet erg vinden om nog langer te blijven. Ik was naar de centrale gegaan en die zeiden dat het vliegtuig tegen half 10 zou komen. Dat werd uiteindelijk 10uur. Dus wij alle spullen naar de airstrip (a.k.a. voetbalveld) gebracht. Toen kwam het vliegtuig, een DHC-6 Twinotter (die is speciaal voor jou Guimo). Een redelijk groot vliegtuig vind ik zelf. We vertrokken teegn kwart over 10, en na een prettige vlucht landden we veilig op vliegveld Zorg en Hoop. Je hebt echt een mooi uitzicht van daarboven. Zat helemaal voorin, want ik wilde alles goed zien. We hadden een klein beetje turbulentie, maar niet zo heel erg. Eenmaal op Zorg en Hoop heeft de piloot Anand voor me gehaald. Misschien kennen jullie die nog van het hele zweefvliegverhaaltje. Ik wil echt graag nog een keer gaan. Dus heb nog even met hem staan kletsen tot onze bagage kwam. Oom Marcel en mama kwamen me ophalen. Dus de hele middag bij oom Harold en tante Alice thuis gezeten. Heb opa en oma, papa, Jeffrey en Derryl gebeld. Dus iedereen weet dat ik er weer ben! Maar het was echt een topweek, serieus waar. Heb echt geen moment spijt dat ik gegaan ben!