Goinbg back home

Zo, en toen was het alweer 2 juni. Time to go home. Die 3 weken zijn zo snel gegaan, en tegelijkertijd ook zo langzaam. Heel vreemd. Maar hoe jammer ik het ook vind dat ik weg ga, ik ben ook weer blij om naar huis te gaan.

Na een redelijk korte nacht (ik was natuurlijk nog niet klaar met het uitzoeken van alle rommel die ik in die 3weken bijeen geraapt heb) ging de wekker alweer om 7uur. De bedoeling was om half 9 hier weg te rijden en precies op tijd op Schiphol aan te komen. Aangezien ik vaak toch niet kan eten voordat ik vlieg, heb ik het ontbijt maar overgeslagen. Dit niet kunnen eten heb ik van mijn opa. Die is al paranoia als iemand (het hoeft niet eens hemzelf te zijn) moet vliegen .. ik heb gewoon moeite met eten.

Ergens voelde ik me wel vereerd, want Derryl is gewoon opgestaan om me uit te zwaaien. Meegaan was teveel gevraagd, maar dit was al heel wat. Mama ging ook niet mee omdat zij naar opa en oma moest om te gaan helpen. Thuis (want Leusden voelt ook nog steeds als thuis) heb ik dus afscheid van ze genomen en ben met papa richting Schiphol vertrokken. Gelukkig was het rustig op de weg, dus we waren er zo. En toen begon de ellende, die lange rij bij de drop-off balies. Ik snap het nog steeds niet. De bedoeling is dat je je bagage dropt, maar uiteindelijk sta je er net zo lang in de rij als bij de andere balies. Het scheelt in elk geval niet veel. Waarom dan zelf thuis al die moeite doen?? Maar goed, anyway .. toen ik er eenmaal doorheen was, was het al 9.40. En aangezien op mijn boardingpass stond dat het boarden om 9.55 zou beginnen, kon ik me maar beter haasten. Heb dus snel afscheid genomen van papa en ben toen door de douane gegaan. Het was een soort van self-service ding. Je moest zelf je paspoort op de scanner leggen, in de camera kijken en dan was het goed of niet. Erg handig in sommige gevallen, maar traag als het druk is. Toen nog een keertje zwaaien en het zat er weer op. Drie weken Nederland, alsof ik er nooit geweest was.

Ik heb zeer snel gelopen naar de gate en ondertussen nog een vacuum verpakte sandwich gekocht en even naar het toilet. Al met al was ik precies binnen toen ze met boarden zouden beginnen. Wat een timing heb ik ook natuurlijk. Er zijn natuurlijk altijd van die idioten die de boel ophouden, zo ook deze keer. Er waren een aantal mensen laat met instappen, en daar moesten we natuurlij kop wachten. Al met al vertrokken we een uurtje te laat, dat we in de lucht hebben terug gebacht tot maar een half uur.

Het eten was zoals gewoonlijk bagger. Het ontbijt was redelijk, alhoewel het natuurlijk altijd te weinig is. Het warme eten daarentegen was wel okay. We kregen een soort rotirol die redelijk de pruimen was, en een toetje met soesjes en een soort vla. Anyway, dat was best lekker. De vlucht duurde vreselijk lang voor mijn gevoel, anders dan de heenreis. Ik heb natuurlijk een paar series gekeken, toch een poging gedaan om wat te slapen. Die zijn allen jammerlijk mislukt omdat ik iemand achter me had zitten die het nodig vond om de rugleuning van mijn stoel vast te houden (en dus naar beneden te trekken) wanneer hij op stond. Bedoel, een beetje sociaal mensen? Jeeeezzz.

Uiteindelijk kwam Suriname in zicht en hadden we een rustige touch-down op deze grond. Blijf het opmerkelijk vinden dat de captain zegt dat je moet blijven zitten tot het lampje ‘stoelriemen vast’ uit is gegaan, maar dat het moment dat het vliegtuig bezig is met te rijden naar de stopplaats, iedereen al begint te staan en de spullen pakken. Ben ik nou de enige die dit verstaat? Er waren ook genoeg Chinezen aan boord maar bedoel come on?? Dalijk botsen we ergens nog tegenaan ofzo. Ze zullen het heus niet voor niets zeggen. Ik zat gelukkig weer lekker dicht bij de deur, dus ik kon snel weer mijn voeten op Surinaamse grond zetten.

De rij bij de douane was redelijk kort voor mij, aangezien ik natuurlijk bij de ingezetenen rij mag gaan staan. Heerlijk. Enige vervelende was dat ik best wel lang op mijn koffer moest wachten. In dit geval minder erg, want Chesron was er nog niet op het moment dat we geland waren. Dus uiteindelijk kon ik met koffer naar buiten en stond Chesron me daar al op te wachten. Mijn vakantie is echt voorbij.

De bedoeling was snel naar huis te gaan want vandaag zou we Chesrons verjaardag vieren. Dat was zijn idee hoor, niet de mijne. Gelukkig was zijn moeder bezig te koken, dus daar hoefde ik me niet druk over te maken. We zijn wel nog enkele kleine dingetjes gaan kopen en toen kwamen al de eerste mensen.

Het was uiteindelijk erg gezellig. Er waren niet veel mensen, maar ja, we hebben het gezellig gemaakt met de mensen die er wel waren. De taart was heerlijk! Crystal en Eufracia hebben de traditie in ere gehouden en de taart in Chesrons gezicht gesmeerd. Ik heb hier foto’s van, maar die mag ik van Chesron niet op facebookz etten. De boel ging uiteindelijk tegen 1uur, half 2 weg. Moest wel, want ik viel bijna in slaap. Moest natuurlijk wel eerst nog al het eten in de ijskast zetten. Die is nu wel boordevol, maar dat is mooi. Hoef ik voorlopig niet te koken!