De laatste dagen....

Woensdagochtend hebben we de laatste dingetjes gedaan in Willemstad en ben ik naar het NAAM geweest. Viel me tegen eerlijk gezegd. Ik heb wel een beetje kunnen netwerken en mijn boekencollectie is weer een exemplaar rijker. Daar doen we het natuurlijk voor.

Vervolgens kwam Ito ons halen en zijn we naar de Caracasbaai gegaan. Chesron heeft hier een half uurtje kunnen rondzoeven op een jetski. Blij als een klein kind dat hij was! Niet normaal. Hij was zo blij dat hij niet eens gehoord had wat hij moest doen voor hij de baai in kon. Maar het was leuk om te zien. Daarna zijn we naar Kranshi geweest om een papier op te halen.

De rest van de dag hebben we niet zoveel gedaan. Alvast wat kleren gewassen en lekker gerelaxed. In de avond nog wel Baskin Robbins gehaald. Sjonge jonge wat ga ik dat missen.

Donderdag was eigenlijk een beetje rommelig. Ik was bij de immigratiedienst waar ik van hot naar her moest en uiteindelijk toch niet heb kunnen doen wat ik moest doen. Daarna moest ik met Ito mee naar een collega omdat hij anders steeds heen en weer moest rijden. Vervolgens weer naar Thea’s huis om daar snel de laatste dingen in de koffer te gooien en snel te douchen. We gingen met Thea nog even naar de stad omdat ze nog iets voor mijn moeder moest kopen en omdat ik nog mijn laatste batidos en starbucks wilde drinken.

Ito heeft ons toen weer opgehaald en we zijn richting Hato gegaan. Ik had gelukkig al online ingechecked waardoor we ook wat later konden komen. Ito heeft toen nog een tijdje met ons buiten gezeten en toen was het toch echt tijd om door de douane te gaan. Alles verliep voorspoedig en het leek erop dat we niet zolang hoefden te wachten. Natuurlijk moet er dan juist wat gebeuren. Op een gegeven moment verdween het gewoon van het bord. Dus alle Surinamers keken om zich heen, niet wetende wat er nou gebeurde. Uiteindelijk bleek, dat we moesten wachten op een vlucht uit Aruba waar een deel van de mensen ook met ons mee moest. En die vlucht was laat. Toen eenmaal in het vliegtuig stonden we op de startbaan, motoren aan en direct weer uit. What the?! De druk in 1 van de motoren was te laag, dus weer terug naar de terminal. NO! Als ik eenmaal zit, wil ik ook naar huis. Want daar stel je je al op in. Gelukkig was het probleem snel verholpen. Ik moet zeggen, dat ik de service van SLM toch echt verkies boven die van InselAir. Die mensen zaten de helft van de tijd gewoon te zitten, niks doen. Dus ik ga nog even overwegen wat ik de volgende keer doe.

Uiteindelijk landden we om 2uur lokale tijd in Suriname. Chesron was volgens mij half depressief. Zo zielig. We zaten op rij 4 en waren dus snel buiten. Ook bij de immigratiedienst stonden we vooraan. Het duurde eventjes voordat de kofferband begon te draaien, maar onze koffers kwamen al bijna direct naar buiten waardoor we lekker snel richting Paramaribo konden. Uiteindelijk waren we rond een uur of 3 thuis. Karo was gelijk wakker en werd helemaal gek om ons weer te zien. Na even wat knuffels zijn we gaan douchen en direct ons bed in.

Helaas pindakaas! Vakantie is voorbij!